Misschien wel de mooiste rubriek van de Volkskrant: ‘Portret van een kind in zijn slaapkamer’. Wat zou ik die graag maken. Maar het kind van vandaag sloeg alles. Brayden uit Rotterdam (dit voeg ik toe om stiekem de aanname te verspreiden dat Rotterdammers het leukste volk zijn) droomt over zijn queeste naar een “superlegendarisch broodje”. Geen goud. Geen steen der wijzen of PlayStation. Zelfs geen blonde prinses. Een broodje. En als hij het heeft gevonden, deelt hij het met zijn vrienden en zijn meester. Ik zie Jezus. Ik hoor Elvis. Jezus brak het brood en deelde het uit aan zijn discipelen. Elvis vloog ’s nachts, met zijn vrienden, van Memphis naar Denver voor een legendarisch broodje. Beiden werden onsterfelijk. Als ik Braydens vader was, zou ik apetrots zijn. En waarschijnlijk Jozef heten. Of Vernon.