Gisteren had ik een paasmeeting met mijn familie, bestaande uit mijn ex, haar vriend, mijn zoon en schoondochter, mijn dochter en mijn vriendin. Online. Omdat er maar één microfoon tegelijk dienst kan doen tijdens zo’n sessie, kregen we een georganiseerd gesprek. Net als de indianen met hun ‘talking stick’ had er steeds maar één het woord. Keurig vertelden we om beurten hoe het ons verging tijdens deze lichte quarantaine. Hoewel het wat stijfjes verliep – ik miste wat snelle grappen – genoot ik ervan hoe goed er – ook door mij – werd geluisterd. Mijn vriendin deed vandaag een WhatsApp spelletje haar collega’s: raad de film. Ik ben benieuwd naar morgen.