Vandaag weer even wezen hardlopen (soort van). Ik moet wat, nu mijn sportschool dicht is. Daarbij levert zo’n tochtje me altijd een haakje waar ik een column aan kan hangen. Ook nu. Sta ik te wachten bij een stoplicht, komt er een glimmend witte Mercedes stationwagon naast me staan. Pas in tweede instantie zie ik dat het een uitvaartauto is. Wit is in Japan de kleur van de rouw en ik geef ze gelijk. Wat is deze auto mooi. Dan zie ik dat er een kist in ligt. Met een krans erop waar een lint aan hangt. De laatste wens en de namen, ik kan ze lezen. Had ik nu maar een hoed op, dan zette ik hem af. Maar ik heb geen hoed, ik draag een hoog opgesneden marathonbroekje. Gelukkig zijn er geen volgauto’s.