Tweeënhalf jaar geleden verruilde ik Rotterdam, waar ik twintig jaar woonde, voor Utrecht. Een stap die garant staat voor heimwee, al heb ik geen spijt. Op vrijdagavond hoor ik op straat niet langer ‘Oenk oenk’ uit verlaagde Beemers, maar een geaffecteerd ‘kak’ uit de monden van studerende hockeymeisjes. Gelijkspel zou ik zeggen. Naar het centrum kost me nu minder dan een kwartier fietsen, naar de verspreide centra in Rotterdam was dat het dubbele. Ik heb het over het BC-tijdperk. Toen er nog bestemmingen waren. Nu, tijdens corona, lees ik met heimwee de nieuwsbrieven van mijn Rotterdamse sportschool Sportingclub De Uitweg. Ik heb me nooit afgemeld, net zoals ik nooit het telefoonnummer van mijn al tien jaar overleden moeder uit mijn telefoon heb gewist. Maar anders dan mijn moeder, houdt de Sportingclub (origineel woord, toch?) me goed op de hoogte van hun reilen en zeilen. Om de paar dagen hebben ze nieuwe activiteiten, spinning bikes worden uitgeleend en er worden zelfs live video updates verzorgd. Mijn Utrechtse sportschool … die mailde ik zelf maar. Om te zeggen dat ik ze graag steun, maar geen vrienden ben van hun financiële beleid. Zo betaal je contributie voor vier weken in plaats van een maand. (Er bestaat dus iemand die dit geniaal bedacht vindt!) En als mijn vriendin meekomt, betaalt ze 10,50. Natuurlijk, er is ook een 10-rittenkaart voor 8,50, maar daar komen dan administratiekosten, plus de kosten van een pasje bij, waardoor je per keer zelfs meer betaalt! (Door hetzelfde genie bedacht?) Wat hoor ik van deze sportschool? Niets op mijn voorstel dat ik ze wil blijven betalen, maar graag voor elke week dat ze dicht zijn één gratis keer trainen voor mijn vriendin wil. Nee, nadat ze drie weken dicht zijn, krijg ik een algemene mail met allemaal opties. De laatste is het leukst, daarin kan ik hun om hulp vragen als ik door financiële problemen mijn contributie niet zou kunnen betalen. Ik heb vandaag op Marktplaats een crosstrainer gekocht van de contributie die ik terug ga laten storten. En net een lieve mail naar mijn oude sportschool gestuurd. Dat ik trots ben op hoe zij met deze crisis omgaan.