Mooi aan deze tijd vind ik dat mensen makkelijker om hulp durven vragen. Ik was daar nooit goed in. Achttien jaar geleden, toen ik als copywriter voor mezelf begon, besloot ik ook eens echt werk te maken van fotografie. Wellicht kon mijn hobby een tweede beroep worden. Ik volgde cursussen, las, Googelde en YouTubede alles wat me boeiend leek. Twee jaar later kwam ik bij fotozaak Calumet fotograaf Pim Vuik tegen. Jaren daarvoor hadden we regelmatig samengewerkt, hij fotografeerde diverse reclamecampagnes die ik mede had bedacht. Ofschoon we elkaar nooit privé zagen, voelde hij als een vriend. Hij wees verbaasd op de enorme doos waarin mijn vers gekochte Epson printer zat. Ik voelde me betrapt, een beunhaas die onder zijn duiven aan het schieten was. Dat vertelde ik hem ook. Hij wimpelde het weg. ‘Als je zulke goeie spullen koopt, ben je goed bezig. Daarbij ben ik sinds kort aan het filmen. Iedereen ontwikkelt zich. Kom gauw eens langs met wat Photoshop-bestanden. Ik heb vast wel tip voor je.’ Daar bleef het niet bij. Hij pakte meteen zijn agenda. ‘Wanneer kun je?’ Eigenlijk heeft hij me geleerd dat je om hulp mag vragen. Ook al hoefde ik het hem niet eens te vragen. Vandaag is het vier jaar geleden dat Pim ons verliet.